همسفر رفتی و غم باز به تبریز آمد
رفتنت سخت شد و حضرت ِپاییز آمد
با وداعت همه‌ی شهر دچار غم شد
برگ در چشم درختانِ غم انگیز آمد
آسمان تابش گرمای خودش را برد و
سوزِ سرمایِ زمستانیِ تبریز آمد
نام زیبای تو را بر لب خود می‌دیدم
رفتی و دور شدی دوره‌ی پرهیز آمد
دوره‌ی وصل به سر آمد و بعد از رفتن
هجر با چهره‌یِ یک وحشی خون‌ریز آمد
علی بهاری (صالح)
تقدیم که سفر کرده‌ترین شاعر _ابوالفضل حمامی_
لبخند تلخی در لبت جای جنون انداخته
مجنون برای دیدنش دین خودش را باخته
لبخند تلخ و ساده ات آتش زده بر جان ما
اما همین لبخند تو دل را دوباره ساخته
گاهی جنون آورده و گاهی سکونم داده او
گاهی نوازش کرده و گاهی به روحم تاخته
عمری به جنگ اهرمن رفته دلم با یاد تو
با دیدن روی تو او تیغ و سپر انداخته
تشویش، دارم می زند، پر از هوای گریه ام
همسان شده در جان من شعر و غزل با یاخته
علی بهاری (صالح)
- *یاخته:سلول *دارم میزند:من را دار میزند
ظاهرا با من غریبی میکنی
باطنا اما نجیبی میکنی
.
در حضورم با خودت ،بادیگران
فعل های بس عجیبی میکنی
.
در خفا آباد دل با این دلم
خنده های ریز سیبی میکنی
.
باهزاران حیله ویک چشم،تو
حمله های بس مهیبی میکنی
.
در خراباتی ترین حال دلم
بر من تنها طبیبی میکنی
.
با هزاران ظاهر و یک باطنت
کارهای دل فریبی میکنی
